Τετάρτη 13 Νοεμβρίου 2013

Ελπίδα λεπίδα


Μέσα μου είμαι γεμάτη
Από τους αγαπημένους αριθμούς ενός γλυκού ποιητή.
Μια ανεπαίσθητη ακτίνα, μια αδιόρατα χρωματιστή βροχή.
Ασήμι στους δρόμους.
Υφασμάτινες φωνές πολύ μικρών παιδιών.
Σχήματα που εναλλάσσονται.

Να πεις πως δεν το ήξερα..
Η συναισθηματική μου ζωή μπορεί μερικές φορές να περιγραφεί με χαρακτηριστική ακρίβεια.
Μερικά σταθερά σχήματα, ορατά στους άλλους μπορούν να την αναπαραστήσουν.
Όμως εγώ ανάμεσα σε αυτό που είμαι
Σε αυτό που έχω υπάρξει
Δεν έχω βρει ούτε ένα όνομα.

Και για να μην ουρλιάζω εγώ
Για να μην ουρλιάζω πια
Για άλλα άρρωστα, φοβισμένα, ευάλωτα, αβοήθητα, νεκρά ζώα
Και μια φωνή που με σκοτώνει, χωρίς μεταφορές, πολύ φόβο.

Μαμαμαμαμαμαμαμαμα.. 







Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου