Τετάρτη 20 Φεβρουαρίου 2013

Madame butterfly


Νόμιζα πως δεν είμαι καλή στις μεταμορφώσεις. 
Δεν ήξερα να αφήνω τις εικόνες να οδηγούν το σώμα.
Δεν μπορούσα δημιουργώ εικόνες με το σώμα.

Ήξερα βέβαια να είμαι εδώ.
Διαρκώς.
Ατελείωτα.
Ανελέητα.
Που θα πει πως ήξερα να μην είμαι ο εαυτός μου.
Άρα είχα πειστεί πως υπάρχει μία τουλάχιστον μεταμόρφωση.
Υπάρχει μία μορφή της οποίας έχω υπάρξει το ακριβές αντίγραφο.
Υπάρχει σίγουρα μία μορφή
που έζησα στον κύκλο του περιγράμματος της.
Έστω κι αν ήμουν Εγώ
που όλο έλεγα
Εσύ.

Τώρα που τη διέσχισα
αυτή την κόκκινη λεπτή γραμμή
μπορώ να γίνω πεταλούδα;
Χωρίς να κοιτάξω πίσω πόσα ‘εγώ’ άφησα για να πετάξω; 



Τρίτη 19 Φεβρουαρίου 2013

Μία στιγμή


Τέλος πάντων.
Έχεις βρεθεί σ’ ένα κενό.
Gap, πώς το λένε;
Ωραία, έχεις πάψει πολύ πολύ να φοβάσαι το κενό.
Τα κενά έχουν πάντα νόημα.
 Έχουν ενέργεια που μέχρι πριν ήταν εγκλωβισμένη στα σχήματα.
Όμως, αυτό το σταυροδρόμι δεν υπήρξε ποτέ ξανά για σένα.
Στην αρχή τόσων άγνωστων δρόμων.
Που μπορείς να ακολουθήσεις χωρίς κανέναν περιορισμό.
Κι ας έχεις χάσει τον προσανατολισμό.
Σκέψου πόση αξία θα έχει να πάρεις έναν από όλους τους προορισμούς.
Αν και ακόμη δεν ξέρεις.
Γιατί ξανά; Γιατί ξανά;
Θυματοποίηση – βία – επιθυμία.
Κι άλλοι να ξεκινούν έτσι τη ζωή.
Έτσι απλά.
Με το χάρτη απλωμένο μπροστά τους.
Κι ούτε να νιώθουν, πόσοι ποδοπατήθηκαν μέχρι να γίνουν στρατηγοί.