Η Μαρία είναι 24. Είναι αυτιστική κι εγώ μιλάω με τη μητέρα της. Μετά από μισή ώρα συνομιλίας, η Μαρία μου βάζει τα κλάματα. Καταλαβαίνω ότι μου λέει πως λυπάται που δεν αντέχει παραπάνω από ένα μισάωρο. Καταλαβαίνω ότι μετά από αυτή την ώρα αρχίζω να την πληγώνω. Πρέπει να φύγω.
Ξέρω πόσο τραυματικό είναι να μην μπορείς να επικοινωνείς. Ξέρω πώς είναι να θέλεις τόσο πολύ να σχετιστείς, αλλά να μην αντέχεις την έκθεση στον άλλον. Κι εγώ έχω μάθει να φεύγω. Κι ας μη βάζω τα κλάματα.
Ο Μάρκος μού λέει ότι φοβάται τους ανθρώπους γιατί οι άνθρωποι φεύγουν. Κι εμένα με φοβόταν. Του υποσχέθηκα ότι θα προσέχω τι τον ενοχλεί για να μην τον πληγώσω. Ότι θα είμαι μαζί του καλή. Κι αυτός με πιστεύει. Είναι πολύ ευτυχισμένος. Είδες, του λέω, που δεν ήθελες να με δεις; Ναι, μου απαντά, όταν φύγεις θα σου πω τι έχει να γίνει. Θέλει συνέχεια να τον κοιτάζω στα μάτια. Για να γίνω φίλη του θα πρέπει να του τηλεφωνώ 5 φορές τη μέρα, μου λέει. Αν δεν το κάνω θα νομίζει ότι δεν τον αγαπώ. Η αγάπη γι’ αυτόν είναι η παρουσία, σκέφτομαι. Του λέω ότι όταν είμαι μακριά θα τον σκέφτομαι, δε χρειάζεται να είμαι παρούσα. Ότι εξίσου σημαντικό είναι το μοίρασμα των συναισθημάτων, όχι μόνο του χώρου και του χρόνου.
Ξέρω ότι έχεις εμμονές που δεν μπορείς να τις αλλάξεις. Κι εγώ παλεύω χρόνια με εμμονές που έχω ευθύνη να αλλάξω. Μα, θα σου δείχνω, όσο είμαι παρούσα, πως κι όταν θα λείπω θα είμαι μαζί σου, για να μη νιώθεις ανασφάλεια. Γιατί κανένας δεν μπορεί να ζήσει με τις απότομες μεταπτώσεις. Κανείς δεν μπορεί να ζήσει με την αίσθηση ότι ανά πάσα στιγμή ό, τι συμβαίνει τώρα μπορεί και να αλλάξει. Θα πρέπει να ‘σαι μεγάλο παρτάκι για να μη σε κλονίζει η απειλή της απώλειας. Κι ας μην μπορεί να δώσει κανένας θνητός εγγυήσεις ότι ό, τι συμβαίνει σήμερα μπορεί να κρατήσει για πάντα. Αλλά μη χαλάς το παρόν, επειδή δεν μπορείς να ελέγξεις το μέλλον. Μη με αφήνεις διαρκώς έκθετη σε αυτόν τον γκρεμό. Θέλω, τουλάχιστον, να έχω κάτι καλό να θυμάμαι, για όσο κρατήσει αυτό.
Είναι ψευδαίσθηση η ασφάλεια, λέω στην ψυχίατρό μου. Όχι, είναι αίσθηση, επιμένει. Κι εγώ επιμένω ότι είναι το ίδιο. Κάπως έτσι αποδομούνται τα δίπολα.
Το παρόν ας είναι ‘για πάντα’. Και μετά βλέπουμε. Άλλωστε, αγάπη είναι 'να δίνεις αυτό που δεν έχεις'.
Μη φοβάσαι, μετά θα φροντίσω το χώρο και το χρόνο σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου