Breaking away from you

Κάθε φορά που είναι να φύγω από την πόλη, τρέμω βαθιά μέσα μου που αφήνω τις δομές και τις ασφάλειές μου. Όλα μου λένε πως κάποιο λάθος κάνω. Μόνο ένα συναίσθημα με σώζει από την παραίτηση: όποτε σηκώνω το σακ βουαγιάζ και φεύγω, νιώθω μια ελαφρότητα σα να ξαναγίνομαι παιδί. Τίποτα, δεν τρέχει τίποτα, όλα καλά θα πάνε.

Φεύγω πάντα με ένα βλέμμα καρφωμένο στην πλάτη μου.

Πριν έρθω στην Αθήνα από την άλλη πόλη, είχα δει ένα όνειρο. Είχα αναλάβει να φροντίζω έναν σκύλο. Αλλά εγώ, χωρίς να είναι στις προθέσεις μου, μεταφέρθηκα στο υπερπέραν και δεν μπορούσα ούτε καν να τον έχω στο πεδίο της αντίληψής μου. Όταν συνειδητοποίησα τι είχε συμβεί άρχισα να τρέχω, να διασχίζω βουνά, ερήμους, δύσβατα δάση. Μόλις έφτασα βρήκα το σκύλο νεκρό και το βλέμμα του αγαπημένου μου στραμμένο πάνω μου απορριπτικά. Στο όνειρο πήδηξα απ’ το μπαλκόνι.

Το ίδιο βλέμμα από τότε στραμμένο πάνω μου.

Με κοιτάζει και μου δίνει νόημα, με κοιτάζει και χάνω το νόημα.

Αυτό δεν είναι αγάπη, είναι αλλοτρίωση, έχω μπερδευτεί.

Πρέπει να αφήσω το βλέμμα του άλλου. Να την πάρω πάνω μου την αποτυχία.

Αυτή είναι η λάθος αγάπη.

(Γερμανικός ρομαντισμός, ισπανική υποχώρηση).

Μια φορά να πέσω και κάηκα.

Να μην κοιτάξω κάτω, θα πάθω ίλιγγο.

(Υπερβατικός ερωτισμός, εσωτερική ματαίωση).

Να μην κοιτάξω πίσω, θα τυλιχτεί το τραύμα σαν κροταλίας γύρω απ’ τα κόκκαλά μου να τα σπάσει.

Η Αθήνα με σκοτώνει.

(Είναι φράσεις που μας βόλεψαν μες στο φόβο της απόρριψης).

Αλλά εγώ θα μείνω ‘για πάντα’ εδώ. Τώρα που η πόλη έχει γίνει ένας εφιαλτικός λαβύρινθος, οι δρόμοι με περιμένουν. Χωρίς βλέμματα στην πλάτη μου. 
Ελευθερία.. 

Και πάλι και πάλι.
Η λάθος αγάπη..