Οι δύσκολες ώρες

Η ζωή είναι σαν το μύθο του Σίσυφου, λέει ο Καμύ. Είμαστε καταδικασμένες να κουβαλάμε αυτά τα δυσβάστακτα βάρη. Στο ενδιάμεσο όμως κάθε διαδρομής, από τον ένα βράχο στον άλλο, υπάρχει ένα περιθώριο ελευθερίας. Λίγη ανακούφιση. Λίγη ελαφρότητα. Στη ζωή συμβαίνουν πράγματα και μετά έχει λευκές σελίδες, έγραφε η Άλι Σμιθ στο Hotel Cosmos. Αυτό είναι το μήνυμα του μεταμοντερνισμού. Στην ταινία Οι ώρες, ο άρρωστος και καταθλιπτικός πετυχημένος συγγραφέας αρνείται να πάει στο πάρτυ που διοργανώνεται προς τιμήν του γιατί δε θα αντέξει τις ώρες μετά.

Τι θα γίνει μετά τη χαρά; Ο Μάρκος δε θέλει να βλέπει ανθρώπους γιατί οι άνθρωποι φεύγουν. Από τη ζωή ζει μόνο τη ματαίωση γιατί δεν αντέχει τις ώρες μετά τη χαρά. Και πώς να αντέξεις την απώλεια. Καλύτερα να μην τους είχα γνωρίσει ποτέ; Καλύτερα να μην είχα ζήσει πριν πεθάνω;

Ακόμα κι αν είναι βαριές οι πέτρες, αυτό που χρειάζεται είναι να αντέξεις την εναλλαγή. Γιατί υπάρχουν πάντα διαλείμματα ευτυχίας. Ακόμα κι αν το παιδί σου είναι στο 15% των πιο χαμηλών αυτιστικών που το δυναμικό τους δεν εξελίσσεται σημαντικά. Ακόμα κι αν κάνει κρίσεις, αν δεν ξέρεις αν πονάει και δεν μπορεί να στο πει, αν αγωνιάς για το τι θα γίνει όταν φύγεις εσύ. Η αγάπη δίνει συνοχή στον κατακερματισμό.

Το πιο θεμελιώδες υπαρξιακό ερώτημα που μπορούμε να θέσουμε είναι να ζει κανείς ή να μη ζει. Μετά τη συνειδητοποίηση ότι η ζωή είναι επιλογή, αν συνεχίζεις να επιλέγεις να ζεις, η ευθύνη είναι να είσαι πάντα με τη ζωή, όχι με το φόβο γι’ αυτήν. Ακόμα κι αν χρειάζεται πότε πότε να την εγκαταλείπεις. Να τη βλέπεις να περνάει χωρίς εσένα.

Υπάρχουν μέρες δύσκολες που απλά περιμένεις να περάσουν. Με λίγη  ταπεινοφροσύνη. Ότι η ζωή δεν σου χρωστάει, αν δεν την παλεύεις. Ότι η ζωή δεν σου χρωστάει πιο πολλά από τους άλλους. 

Αυτό που πληρώνεις στο μεταξύ είναι αυτό που δε φοβήθηκες να ζήσεις.  Όταν όμως περάσει, θα καρπωθείς τον ψυχικό πλούτο που δωρίζει η ζωή με τον άλλο.

Στον εσωτερικό μου ρυθμό επανέρχεται συχνά η φωνή της Καραπάνου:

Αφήνομαι στο χρόνο..

Λίγο να έχεις τον έλεγχο, λίγο να αφήνεσαι στο χρόνο.

Είναι η τελευταία σκηνή από τις ώρες. Με τη φωνή της αυτόχειρης Βιρτζίνια Γουλφ:  Να κοιτάς τη ζωή κατά πρόσωπο, να την ξέρεις γι’ αυτό που είναι, να την αγαπάς γι’ αυτό που είναι και πότε πότε να την εγκαταλείπεις..