η αφή και η όραση

Τι θέλουν κι αυτές οι καταιγίδες.

Διπλασιάζουν τα τοπία μέσα μου.

Κλεισμένη εδώ μέσα και δεν αλλάζουν οι ώρες.

Εσύ δε γύρισες να με κοιτάξεις.

Όμως εγώ σε είδα ολοζώντανη μπροστά μου

«Μάζεψε τις κάλτσες σου παιδί μου».

Αυτό το σπίτι όλο μαζεύει κι όλο απλώνεται.

Άλλες φορές ξετυλίγεται σαν αρχοντικό μπροστά στα πόδια μου.

Τώρα μπορώ να το κρατήσω στη χούφτα μου.

Τόση πλαστικότητα ..

Θα είναι επειδή νόμιζα ότι η αφή είναι πάντα και άγγιγμα.

Η αφή και το άγγιγμα.

Πώς δεν πρόσεξα

 την κυριολεξία των χαδιών.

Ελπίδα λεπίδα

Μέσα μου είμαι γεμάτη

Από τους αγαπημένους αριθμούς ενός γλυκού ποιητή.

Μια ανεπαίσθητη ακτίνα, μια αδιόρατα χρωματιστή βροχή.

Ασήμι στους δρόμους.

Υφασμάτινες φωνές πολύ μικρών παιδιών.

Σχήματα που εναλλάσσονται.

Να πεις πως δεν το ήξερα..

Η συναισθηματική μου ζωή μπορεί μερικές φορές να περιγραφεί με χαρακτηριστική ακρίβεια.

Μερικά σταθερά σχήματα, ορατά στους άλλους μπορούν να την αναπαραστήσουν.

Όμως εγώ ανάμεσα σε αυτό που είμαι

Σε αυτό που έχω υπάρξει

Δεν έχω βρει ούτε ένα όνομα.

Και για να μην ουρλιάζω εγώ

Για να μην ουρλιάζω πια

Για άλλα άρρωστα, φοβισμένα, ευάλωτα, αβοήθητα, νεκρά ζώα

Και μια φωνή που με σκοτώνει, χωρίς μεταφορές, πολύ φόβο.

Μαμαμαμαμαμαμαμαμα..