..

Παλιά, σε μια κατάληψη στην Άνω Πόλη, βαριέμαι στη συνέλευση. Γράφω στίχους στα περιθώρια των σημειώσεων: Yesterday, all my troubles seemed so far away, now it seems as though they’ re here to stay..

Ένας σύντροφος, φίλος, κλεφτοδιαβάζει. ‘Οι σκέψεις μας είναι αύριο’ μου γράφει.

Είμαι δεκαεννιά χρονών. Ήταν οι ίδιοι φόβοι. Τώρα τους ξέρω με τα μικρά τους ονόματα.
Το τραύμα μας εμπλέκει σε αποφάσεις που διαμορφώνουν τον τρόπο που κατανοούμε τη θέση μας στον κόσμο. Διαμορφώνει ξανά τη δημόσια σφαίρα μας. 


Η ζωή ξαναφτιάχνεται (και) στο δρόμο. 


Το είπε ο ποιητής: Να βγούμε σύρριζα. 

Τα μάτια μας στο μέλλον, η σκέψη μας στους δρόμους. 

Τα σπίτια μας ανοιχτά σαν πλατείες. 

Να σπάνε οι τρόμοι.