Ο σκύλος μου είναι κάθε μέρα εδώ. Μέρα νύχτα είναι εξαρτημένος από μένα. Καμιά φορά μου τη σπάει. Αυτές τις μέρες γυρίζω στο σπίτι μετά από ψυχοφθόρες συναντήσεις με την αναπηρία που μου παίρνουν τόση ενέργεια στην προσπάθεια να ανταπεξέλθω, που θέλω μόνο να σωριαστώ σα σακί στον καναπέ. Αλλά πρέπει να τον βγάλω για τη μεσημεριανή του βόλτα. Έχει ήλιο και ζέστη πολλή κι εγώ είμαι σε μια πόλη χωρίς θάλασσα. Αυτή η πόλη είναι κλειστή σα φρούριο. Τα μεσημέρια ασφυκτιώ στην Αθήνα και πρέπει να βγάλω το ζωάκι μου βόλτα. Και μετά αυτή η βόλτα.. Αν νιώσει ερεθίσματα από άλλα σκυλιά περνά τρεις λεωφόρους χωρίς προσοχή. Κι εμένα τρέμει το φυλλοκάρδι μου. Του θυμώνω.
Και μετά τον κοιτάζω στα μάτια για να θυμάμαι. Να θυμάμαι τι είναι η αγάπη. Να θυμάμαι πόση ανάγκη έχω την αγάπη του. Πόσο χρειάζομαι να τον φροντίζω.
Είναι ένα μυθιστόρημα που λέγεται Η θάλασσα. Η σύντροφος του ήρωα είναι άρρωστη βαριά, πεθαίνει. Μια μέρα του ζητά να την πλησιάσει και του λέει ‘Μη στεναχωριέσαι, κι εγώ σε μισούσα κάποιες φορές’. Ήταν μεγάλη ανακούφιση αυτή η ειλικρίνεια. Μετά από πολλές φυγές, έμαθα ότι δε χρειάζεται να φύγω. Έχω δικαίωμα να είμαι εδώ χωρίς να είμαι.
Η αγάπη είναι σα να λες ‘σου ζητώ να αρνηθείς αυτό που σου προσφέρω γιατί δεν είναι αυτό’. Έτσι λέει ο Λακάν. Καμιά φορά σε αμφισβητώ. Καμιά φορά φοβάμαι ότι χάνω την ελευθερία μου εξαιτίας σου. Καμιά φορά. Όλες τις άλλες μέρες η ζωή έχει νόημα γιατί υπάρχεις, χωρίς να συνειδητοποιώ ότι γι’ αυτό δεν υποφέρω. Γιατί είσαι κι εσύ εδώ. Εκείνες τις φορές, όταν σου θυμώνω που δεν είσαι αυτό που θα ήθελα να είσαι, που είσαι η υπενθύμιση της έλλειψής μου, του πληγωμένου μου ναρκισσισμού, της ρημάδας της αμφιθυμίας μου, της ματαιωμένης παντοδυναμίας μου, εκείνες τις φορές γίνεσαι η υπενθύμιση της ενηλικίωσής μου, της επιλογής μου να σε μεγαλώνω μαζί μ’ εμένα, της γνώσης μου για τα όρια του ανθρώπινου, της αγάπης που έχω να σου δώσω κι ας μην είναι αυτή που μου υποσχέθηκαν ότι θα είναι. Μία, τέλεια, υψηλή, ευγενική και πανίσχυρη.
Η ελευθερία μου είναι ότι σε επέλεξα. Κι ας βρέθηκες τυχαία στον πανικό της Πατησίων. Την αμφιθυμία μου θα την αντέξω, δε θα καταλάβεις ποτέ τίποτα, δε θα πληγωθείς ποτέ από αυτήν. Γιατί δεν είναι ότι λέω σ’ αγαπώ και δε σ’ αγαπώ ταυτόχρονα. Αυτή η θέση που έχει ταυτόχρονα την αντίθετή της δεν είναι αμφιθυμία, αφού δεν αφήνει χώρο για μια αγάπη που απλά δεν είναι όπως της φαντάστηκα. Αμφιθυμία είναι να δέχεσαι την έλλειψη. Τη δική σου και του άλλου και το χάσμα ανάμεσά σας.
Ξέρω ότι είμαι υπερπροστατευτική. Ξέρω ότι δε σ’ αφήνω να ζήσεις πολλές περιπέτειες. Ξέρω ότι πότε πότε γίνομαι μοναχική και σου λείπουν οι αγκαλιές. Αλλά θα μείνουμε ‘για πάντα’ μαζί και δε θα τρομάξει κανείς μας. Θα έχω για χάρη σου ισχυρή θέληση και μεγάλη καρδιά. Κι αν πέσω δε θα το δεις.
Θα σε πάρω μέσα μου βαθιά να με γιατρέψω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου