Πρώτη φορά πήγαινα σε αυτό το κέντρο ημέρας. Μόνο παιδάκια έβλεπα μέχρι τώρα. Μα δεν είναι το ίδιο σου λέει. Τα αυτιστικά παιδάκια φαίνονται συχνά χαριτωμένα. Οι εμμονές τους φαίνονται σαν τερτίπια κακομαθημένου παιδιού. Όμως στους ενήλικες, η διαφορετικότητα είναι σου λέει ορατή.
Είναι αυτός ο θυμός που βλέπω στη συνάντηση με την αναπηρία. Σα να έχεις ευθύνη γι’ αυτήν. Κι από την άλλη, σα να μην είναι στο χέρι σου. Κι αυτός ο οίκτος είναι η άλλη όψη όλων αυτών. Μην τους βοηθάς από οίκτο. Υπάρχει κι η αγάπη σου λέω, δεν είναι όλα ναρκισσισμός.
Δε θέλω να νιώσω πιο καλή. Ψάχνω να βρω το κοινό μας τραύμα.
Πώς να στο πω για να το ακούσεις; Σου χρωστάω πολλά.
Σε βλέπω να χτυπιέσαι και να μη σε σταματάει ο πόνος.
Βλέπω το σώμα σου χαραγμένο παντού και την ουλή να διασχίζει το κεφάλι από τη μια άκρη ως την άλλη. Πώς επιβίωσες μετά από αυτό το τραύμα; Μα πώς το άντεξες αυτό;
Στεναχωριέμαι που σε βλέπω να πονάς.
Ψάχνω να βρω το κοινό μας τραύμα.
Είναι που δεν μπορώ να χτυπήσω το κεφάλι μου στον τοίχο. Είναι που δε θέλω να δουν την ουλή και να ξέρουν τι περνάω.
Αλλά δεν μπορείς να μιλήσεις. Κι εδώ οι λέξεις κάνουν πράγματα. Αν και όχι τόσο απλά. Επειδή νομίζουμε ότι οι λέξεις κάνουν πράγματα, τα πράγματα γίνονται κι εμείς ξεχνάμε την εξουσία που έχουμε να τα κάνουμε γιατί δεν το αντέχουμε ότι είναι δική μας η επιλογή και η ευθύνη. Ότι είναι η μόνη ελευθερία που έχουμε.
Αν δείξω τη θλίψη μου θα βλέπουν μια θλιμμένη. Θα έχω γίνει κάτι, σα να έχω μια ταυτότητα που θα με φυλακίσει σε μια εικόνα.
Μα εγώ δε θέλω να φυλακιστώ. Στο κάτω κάτω γιατί να πρέπει να το δουν; Μπορούν και να το φανταστούν. Αν έχουν βρεθεί εκεί θα ξέρουν πώς είναι.
Σε κοιτάζω λοιπόν επίμονα. Γιατί δε χρειάζεται να φαίνεται. Γιατί ξέρω πόσο πονάει. I’ve been there. Αν το κάνεις γι’ αυτό, παράτα το. Το βλέπω έτσι κι αλλιώς.
Βλέπω τα καρφιά από μέσα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου