Κι έτσι όπως μου μιλάς, όπως
μου λες “όταν γράφω πονάω” θυμήθηκα αυτό που με απελπίζει στις θεωρίες των
μεγάλων ανδρών, θυμήθηκα ότι, να, εγώ πότε πότε ξεχνάω τα πάντα κι αυτά που
ήξερα που λένε, μόνο δεν ξεχνώ ότι όταν τον είδα την πρώτη φορά να χτυπάει το
κεφάλι του στον τοίχο, εγώ είπα ότι νιώθω τον πόνο που δεν λέγεται, όταν το χέρι
φτάνει μέχρι την ψυχή σου, ξεχνώ τις θεωρίες που έχω μάθει και τώρα νιώθω
πριόνια να τρυπούν τ αυτιά μου κάθε που σε ακούω να μου λες πως όταν γράφεις
πονάς. Νιώθω όλες τις θεωρίες που δεν γράφτηκαν από αυτές που εξαιτίας τους
πονούσαν. Κι ούτε μια λέξη στην οθόνη.
Τώρα να χαίρεσαι όταν γράφω γιατί
είναι όλα για τη χαρά.. ακόμα κι όταν πονάω όταν γράφω ή όταν γράφω λυπημένη ή
όταν γράφω λυπημένα πράματα, αφού έχω φτάσει στην άκρη του εαυτού μου, χτυπώντας
το κεφάλι στον τοίχο ή ούτε καν η σιωπή όταν έλεγε ‘δεν είμαι εγώ’ που κάνει το
σώμα να τρέμει σαν φύλλο, σαν ψάρι που σπαρταράει.. το σώμα να είναι ο άλλος μέσα
σου η ψυχή να μην ξέρει το τέλος κι η λογική τόσο λίγη κι εχθρική που τώρα μη
λυπάσαι τόσο όταν λέω ‘άσε με να
σπαρταράω σαν το ψάρι, δεν έχω δεύτερο εαυτό να με μαστίζει..’
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου