Θέλω να πω ότι υπάρχει πάντα ένα
σχέδιο να φτιάξεις μαζί με τον άλλον, έστω ένα σενάριο φανταστικό που κάνει τη
γλώσσα να φαίνεται ηλίθια, γιατί περνιέται για έξυπνη, μα για πόσο, αφού
υπάρχει ο θάνατος και η σάρκα μου που φθείρεται κι εγώ μπορεί να διαβάζω
ποιήματα ή να ακούω μουσική για να ξεχάσω το σώμα που κάνει τη δουλειά του, την
πιο ελεύθερη του κόσμου εδώ που τα λέμε. Και μια που αγαπούμε την ελευθερία θα
έπρεπε να βρούμε έναν τρόπο για να χαρούμε με το σώμα που παίρνει το χώρο και
το χρόνο του και τα διαλύει, αυτές και όλες τις άλλες διαστάσεις που εγώ δεν
ξέρω από αυτά. Διαβάζω ποίηση και ακούω μουσική λέμε για να μην ξέρω ότι τα
πράγματα έχουν αρχή μέση και τέλος, γιατί δεν έχουν, αν φθείρεσαι, αν το χεις
δει μ έναν τρόπο και ο μόνος τρόπος είναι όταν σου λέω πονάω να μην αγγίξεις το
σημείο εκεί που είναι η πληγή, δηλαδή απλά να μην αποκριθείς.. δηλαδή απλά να
μην πεις, γιατί να η γλώσσα περνιέται για έξυπνη, και τι θα γινόταν αν έκανες
ότι αγγίζεις μια πληγή που είναι. Ο πόνος είναι μοναδικός και υπέροχος, δε θα
γινόταν τίποτα άλλο, έτσι κι αλλιώς, μόνο πιο δύσκολα θα έλεγε το σώμα τη δική
του ιστορία που τώρα ακούγεται, φριχτά φωνάζει, φωνασκεί, με διασχίζουν μη
ακροάσιμες πληγές που γίναν απολαύσεις και η ζωή ξανά. Σαν χαρτί με σκίζουν.
Η απόκριση στον πόνο μας μάθαν να είναι κλινική,
ΑπάντησηΔιαγραφήνα πάω να δω να πιάσω να εξετάσω να πιέσω να δω πιο κοντά μήπως είναι κάτι μέσα βαθιά στο μικροσκόπιο να εισβάλλω πιο πολύ πιο ξένα, να βγάλω το ξένο που πονάει, που ό,τι-πονάει-δεν-είναι-εγώ.
Η γλώσσα λέει αλήθεια για το σώμα;
Το σώμα που πονάει, ξένο σώμα εκεί στα ξένα, που μοιάζει να υπακούει σε οτιδήποτε άλλο εκτός από μένα. Που ψάχνει το προσδώκιμο ευχαρίστησης,
που του αναλογεί.
Στον πόνο και την ηδονή, που καταστρέφουν και ξαναφτιανουν την γλώσσα, το μοίρασμα,
η μαρτυρία, κάποιου έξω από τον καθρέφτη, που επιβεβαιώνει ότι πονέσαμε, χάσαμε, γεμίσαμε, ζούμε.
Amitiés
και αρκεί κάποιοι/ες να μας καταλαβαίνουν.καλύτερα από εμάς καμιά φορά απ' ό, τι φαίνεται. σ' ευχαριστώ θερμά.
ΑπάντησηΔιαγραφή