Τα καλοκαίρια αφήνουν αναμμένα κεριά
στις αναπνοές των λυπημένων.
Ζέστη πουλιών που θα επιστρέψουν.
Και δεν θα ξέρουμε τι να τους πούμε.
Με το παγωμένο αίμα
με τα σπασμένα φτερά
αγαπημένων
αυτόχειρων ποιητών
νεκρών πεζογράφων.
Μην αργείτε,
μαύρες θάλασσες
Λευκά πουλιά της ησυχίας.
Μεγαλώνω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου