να μιλάς για τον παύλο χωρίς να μιλάς γι αυτόν..

Αυτό το πλήθος που κινητοποιείται στην περίπτωση των συμβολικών θανάτων. Σχεδόν κάθε πέντε χρόνια. Πλήθος θα το αποκαλέσω συνειδητά, γιατί απολύει εύκολα τα πολιτικά του χαρακτηριστικά στα χάσματα της επικαιρότητας. Σαν να μην υπάρχει στο ενδιάμεσο πολιτική. Κι αυτό το κενό σχεδόν να προετοιμάζει το έδαφος. Που νομιμοποιεί τους θανάτους που δεν έχουν σημασία μέχρι τη στιγμή που θα χρειαστεί το συμβάν εκείνο του θανάτου που την έχει. Η χρυσή αυγή ήταν απολύτως νομιμοποιημένη μέχρι χθες. Σήμερα όμως το κλίμα άλλαξε γιατί κάποια στιγμή έπρεπε να αλλάξει. Αφού πηγαίνει εναντίον ό, τι την έχει κατασκευάσει. Λες και η χρυσή αυγή είναι μόνο το πρόβλημα. Όχι οι 500 000 ψηφοφόροι της. Και όχι οι δομές που την κατασκεύασαν. Ο ρατσισμός και η κυρίαρχα εθνική ομάδα, η ομοφοβία, η τρανσφοβία, ο σεξισμός, η αρρενωπότητα, ο αντισημητισμός.

Και δε λέω ότι η χρυσή αυγή δεν είναι το πρόβλημα. Αλλά κάτι συμβαίνει με τη γλώσσα, με εγκλωβίζει κι αυτή όπως και οι ομιλητές της. Εδώ θα είναι οι χρυσαυγίτες βέβαια, θα κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Αφού είναι μπαμπάδες, θειες, γείτονες. Ρατσιστές, σεξιστές, ομοφοβικοί, τρανσφοβικοί και παρτάκηδες.

Κι εμείς πιασμένοι στα δίχτυα του αυτονόητου των άλλων. Αντί να φτιάξουμε δικά μας συστήματα σχέσεων, αντί να βαθαίνουμε τους κοινωνικούς ανταγωνισμούς και τις συγκρούσεις, κάθε πέντε χρόνια θα βλέπουμε τους κατασκευασμένους εχθρούς. Θα παίζουμε στο πεδίο που μας επέλεξε. Θα συμμετέχουμε στις κρίσεις που γίνονται για να τις διαχειριστούν και να πάρουμε κι εμείς καμιά ταυτότητα τέλος πάντων γιατί πού να πηγαίνεις στα χαμένα σ αυτή τη ζωή. Και τι άλλο να κάνουμε εδώ που τα λέμε. Πολιτικά ασφυκτιώ όπως στις πορείες από τα δακρυγόνα..

Όλα αυτά τα χρόνια με δολοφονίες πέρασαν. Ρατσιστικές και τρανσφοβικές, φυσικές και κοινωνικές δολοφονίες. Πολιτική βία χωρίς πολιτική κριτική απειλεί αυτούς που απειλούνται ήδη από τις κυρίαρχες δομές. Και προς το παρόν η πολιτική, δηλαδή η συγκρότηση των κοινωνικά ιεραρχημένων σχέσεων είναι στο περιθώριο.