Εδώ και χρόνια
προσπαθώ να δώσω τη φωνή μου ενέχυρο στις εμπειρίες ανθρώπων που δεν μπορούν να
μεταδώσουν τον ιδιωτικό τους πόνο. Αυτό ακούστηκε άθελά μου λίγο αυτάρεσκο και
είναι πολύ σύνηθες αυτή η προσφορά να εξαργυρώνεται, όχι απαραίτητα κακόβουλα,
αλλά ναρκισσιστικά οπωσδήποτε. Δεν είναι ότι δεν υπάρχουν τέτοιες πηγές,
άλλωστε μια σχέση με τον εαυτό έχουμε όλες και όσο πιο πληγωμένη, τόσο πιο
δύσκολο να γίνει κατανοητή χωρίς επισταμένη ανάλυση. Σκάβοντας τη φόρμα όμως,
μια που καθεμιά έχει τις δικές της δυναμικές και για μένα ο τρόπος ήταν στην
ίδια φόρμα να βρίσκω πιο βαθιά και όλο και πιο αθέατα νοήματα, αυτή η
προσπάθεια γίνεται όλο και πιο επίπονη. Δεν είναι από μόνος του ο αυτισμός, τα
συμπτώματα και τα λοιπά. Είναι που κατά βάθος παραδέχομαι μέσα από διάφορους
κύκλους, άλλες φορές απόγνωσης και άλλες φορές πληρότητας, ότι όσα και να
καταλάβω δε θα είναι ‘αυτό’, όσο και να μιλήσω δε θα είναι ‘αυτό’. Υπάρχουν
όμως ορισμένες στιγμές που συμβαίνουν κάποιες εκρήξεις μιας μαγείας και η
γλώσσα της μιας γίνεται ο πόνος του άλλου, υπάρχουν στιγμές συνάντησης του
πραγματικού και του φαντασιακού, που σε ό, τι η γλώσσα υστερεί η σχέση
πλεονάζει και δημιουργεί κάτι άλλο που δεν συνάγεται από το άθροισμα των δύο
εγώ, είναι που αυτό το θηρίο που το λένε Εγώ και με τρομάζει από πριν υπάρξω
εγώ συνειδητά, αυτό το θηρίο δεν υπάρχει πουθενά. Αν και είναι σπάνιες αυτές οι
στιγμές, γιατί σε αυτόν τον πολιτισμό ο φόβος λέει όταν πονούν οι άλλοι, εγώ να
αμφιβάλλω στην καλύτερη, να επιτίθεμαι στη χειρότερη, όταν προκύπτουν τέτοιες
στιγμές λάμπουν σα διαμάντι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου