Λώρα, σβήσε τα κεράκια σου

θα πρέπει να μου έχει συμβεί κάτι πολύ σοβαρό στην πραγματικότητα, γιατί όταν ήμουν πιο μικρή αγαπούσα την Γερτρούδη του Ντράγιερ και άλλες κουλτούρες που καθησύχαζαν και σα να σου λέγανε, δεν είναι ανάγκη να έρθει η ζωή, κι ούτε να επενδύσεις τόσο, μπορείς να μεγαλώνεις με παραμύθια διάφορα, που τώρα και να τα λες φαντασιώσεις ή φαντασιακά τι σημασία έχει; σημασία έχει ότι όταν ρώτησαν για τη γερτρούδη αν έζησε η απάντηση ήταν ότι δεν ζούσε αλλά νόμιζε πως αγαπούσε και αυτά ας τα θεωρήσουμε ένα πράγμα. Όμως όταν βλέπεις στον γυάλινο κόσμο τη λώρα κλεισμένη στον εύθραυστο μικρόκοσμό της και τον αδερφό της να έχει φύγει, ξέρεις ότι δε θες αυτή τη ζωή, ούτε την κλειστοφοβική ασφάλεια των φαντασιακών και τα βράδια με τις φίλες που χτίζατε παλάτια στην άμμο από μικρές, ούτε να φεύγεις γιατί έχεις φύγει πολλές φορές και ξέρεις ότι άλλο να φεύγεις, άλλο να προχωράς.

χωρίς φαντασιακά μόνο ζωή φέτες ζωής απομεινάρια δεν υπάρχει κάτι άλλο γλυκέ μου μόνο απομεινάρια νομίζουμε ότι υπάρχει κάτι άλλο για να αντέξουμε αυτό που είναι εδώ που μπορεί και να φύγει γιατί θες δε θες ο θάνατος υπάρχει και όσο μεγαλώνεις είναι λιγότερο φόβος περισσότερο ανακούφιση. Όπως και τα βλέμματα των άλλων έχουν ξεθωριάσει γιατί πόνεσες πολύ για να δίνεις σημασία. Κάποιο λάθος κάνετε, κύριε Λακάν, μεγαλώνοντας η απόλαυση να είναι μια ωραία μέρα στο πάρκο με το σκύλο και πάλι και πάλι. Γιατί αύριο μπορεί να μην είναι εδώ. Και μετά τι να το κάνω το ‘εγώ’ που μου φτιάχνουν τα φαντασιακά, θα μου γλείφει το χέρι όταν καταρρέω στον καναπέ; Όμως κανείς δε σου έμαθε να σκέφτεσαι έτσι. 1 2 3, μεμέντο μόρις, ο θάνατος πρέπει να έχει μια εξουσία, αλλιώς η ζωή θα γίνει θάνατος κι αυτό το κάνει η βιοπολιτική, ας μην εργαζόμαστε κι εμείς προς αυτήν την κατεύθυνση. Ο θάνατος πρέπει να έχει μια εξουσία, αλλά να είναι ο μόνος.